Epilogus.

Hęc ego sacerdotum infimus Ailnothus, Anglorum orbe editus, set Dacię partibus annis numerosis peregrinatus, tibi, rex preclare et martyr preciose, tua exarando gesta dictaui: certaminum tuorum conflictus posterum memorię tradendos composui et pulchrum, ut dicitur, hominem pictor ego fedus depinxi. Monumentum ęre perhennius exegi, quod non fluctuum impetus absorbeat, non flamma uorax absumat, sed ad chaos ultimum usque permaneat et tuę laudis in seculum monimenta retineat.

Tu infelicitati meę apud Ihesum precibus succurre, calamitatibus miserere; angustiarum miserias releua, inbecillitatem sustenta, fragilitatem alleua; crassa criminum caligine circumfusum uirtutum tuarum splendoribus illustra; sarcina admissorum iamiamque sub onusta decidentem sustolle, molibus peccaminum aggrauatum erige; ab euangelicis latronibus saucio ac semiuiuo relicto miserationis opem admitte, cicatricum plagas antidoto intercessionis tuę infuso obducito, uiciorum putredines expurga, ad stabulum diuinę reconciliationis inducito: ut in tabernacula quantulumcumque intromissus ęterna te cum tuis conciuibus inspicere et ad ianuam regni uel ultimus merear assistere.

Et quia de nitido fuscus, de mundo spurcus eloqui sum aggressus, linguę procaci indulge, labiis audacibus ignosce, et Verbo, per quod omnia sunt condita, cunctos fideles reconcilia, cuius maiestatis potentia non desistit in secula. Illi cum patre et coeterno pneumate benedictio, honor, laus et gratiarum actio sempiterno maneat et accrescat tempore! Amen.