af Sven Aggesen (1185)   Redaktion: M.Cl. Gertz (1917)  
forrige næste

Tempore illo prefatus Canutus Ringstadiensis, vir prudens, discretus, facetus, strenuus omnique virtutis probitate pollens, dux factus Slesuicensis claruit. Nam et mire strenuitatis preualentia Slauorum efferam rabiem compescuit mirificaque virtute sue iurisdictioni subiugauit. Cuius virtutibus .M. eclipsatus languescere cepit inuidia, que caput assolet <in prosperis> alterius <rebus demittere>; letum cepit timida ei machinari ambitio<ne>, ne regno <ipse> priuaretur momentaneo, corona si <ille non ditaretur> eterna. Semper | enim regibus suspecta est <bonitas>,

omnisque potestas impatiens consortis erit.
<Ita> periit fas iusque bonumque et vite mortisque pudor.

Spreto namque consanguinitatis <vinculo>, adhibitis secum eiusdem <Canuti ducis> consanguineo, Henrico videlicet Skatelar, <aliisque, de cede Canuti clandestina velut> super arduo regni negotio in conclaui captabant consilia. Nam in silua penes Haraldstathæ locum illi determinabant colloquij. Quibus solius fidelitatis sibi conscius Christi athleta occurrere non detrectauit intrepidus; vnius sancte crucis insignitus vexillo, non clipeo protectus aut galea, duobus tantum comitatus satellitibus, ibi luporum rabiem agnus prestolabatur. Sceleris postmodum | succedere autores, lupi ouinis induti exuuijs, loricas et galeas caputijs contegentes et cappis. Nec mora, verum Israëlitam suumque consobrinum trucidare pacis emuli festinant, et animam celo satagunt transmittere, que carnis prius ergastulo extitit inclusa. Cuius corpus postmodum exanime Christi deferunt fideles humandum Ringstadiam, vbi multis cernentibus a christo <domini> diuina potentia multa patrata sunt miracula.