SONS manus, quæ nuper ad lædendum celeritate ventos antevertit, quodnam initium faciat ad leniendum, vix invenit. Nam quid ego primum commemorem? An meam intemperantiam? Cuius acerbissima est recordatio. An tua, Nobilissime TYCHO, benefacta? Quæ iam nec enumerari possunt, nec pro dignitate perpendi. Per duos menses gratuito me victu liberaliter aluisti; toti tuæ familiæ meam incolumitatem, mea desideria commendasti: omnia humanitatis officia præstitisti: quæ habuisti charissima, mihi communicasti: nemo me dicto vel facto volens læsit unquam: in summa, non liberis, non uxori, non ipsi tibi plus indulsisti quam mihi. Quæ animo præterea volvebas, de me promovendo, ex ijs, quæ mea causa suscepisti, facile vidi. Quæ omnia, cum ita habere sciverim, fassus fuerim, scripto etiam testata reliquerim: magnâ cum animi consternatione recordor, adeo me a Deo et a Spiritu Sancto meis intemperijs animique morbo fuisse permissum, ut ad tot et tanta beneficia, clausis oculis, pro modestia, trium hebdomadum continuæ morositati erga totam familiam, pro gratiarum actione, iracundiæ præcipiti, pro reverentiâ, audaciæ summæ erga tuam personam, tam illustri stemmate, tam præstanti eruditione, tanta nominis claritate venerabilem, pro amica valedictione, suspiciosissimis imputationibus et acerbissimæ scribendi prurigini tantum indulgere potuerim, nec me respexerim, nec quam crudeliter tuum animum, qui præclare semper de me senseras, hac odiosissimâ ratione sim offensurus, perpenderim. Quæ si hostili animo, si nocendi proposito, suscepissem: equidem vix vel a Deo petere fuissem ausus, uti te mihi præstaret placabilem, iustamque et legitimam vindictam impediret.

Sed quia totum hoc impotentis animi furor et choleræ præstitit exuberantia, et iuvenile vitium, curiositas, cum præcipitantiâ iudicij (abfuit vero diffamandi animus) et quia non experieris, me unquam cum quoquam mortalium ita de te locutum, uti ad te unum ex falsâ imaginatione scripsi (quemadmodum neque in quemquam unquam talia designavi) ex hac qualicunque consolatione post gravissimam pœnitudinem, animum nonnihil recepi: et quia quæ scripsi, coram Deo solo teste, M.T. imputata fuere; primum Deum Opt. Max. veniam exoravi, deinde et pro Christianâ reconciliatione summe fui sollicitus. Quod nisi me afflicta valetudo, immoderatæ affectionis haud dubia stimulatrix, impedivisset, primo quoque tempore Benathkam excurrissem, meque M.T. ad omnem satisfactionem promptum stitissem. Iam quia fors ita tulit, ut prior Μ. T. Pragam veniret, supplex ad Μ. T. venio, per Dei misericordiam orans, uti mihi hanc atrocissimam offensionem Christiano animo remittat. Ego contra, quæ dixi vel scripsi in Μ. T. personam, famam, honorem et doctrinam, vel quocunque alio modo, iniuriosissima (si nulla valeat in meliorem partem interpretatio) uti (quod ex animo doleo) dixi scripsique plurima et plura quam meminerim: omnia et singula revoco, irrita, falsa et probatu impossibilia sponte et ingenue agnosco atque pronuncio. Neque enim ullum facinus patratum, aut ullam partem honestatis a Μ. T. unquam violatam vel vidi vel audivi. Si quid suspicionibus etiam indulsi, id omne, ut Christianum decet, ex animo eijciam, sic ut protestationi Christianæ acquiescens, temeritatem in suspicando libenter Deo καρδιογνώστῃ fatear.

Promitto etiam bona fide, me in posterum, ubicunque versaturus sim, non tantum huiusmodi malesanis actibus, dictis, factis et literis abstenturum, sed neque ullo pacto Μ. T. iniuste et ex proposito offensurum, neque quicquam, quod non deceat, contra Μ. T. moliturum. Oro autem, quia lubrica est vita hominis, ut si M.T. animadvertat me imprudenter in tale quid vergere, me mei ipsius admoneat: experietur enim me morigerum. Quin imo polliceor, daturum me operam, quod quidem nunquam adhuc mentis compos intermisi, ut omni genere officiorum Μ. T. ulterius devinciam, et quantum mihi possibile est, superiorumque meorum patitur authoritas, in omnibus honestis rebus, quasque Μ. T. gratas intellexero, obsequium præstem, et sic ipso facto demonstrem, aliter me in M.T. personam esse et semper fuisse affectum, quam ex illa trium septimanarum intemperata dispositione animi et corporis colligi poterat. Et precor, ut ad id præstandum me Deus adiuvet.