ILLUSTRIS ET GENEROSE VIR, DOMINE OBSERVANDISSIME.

DE ijs, quæ nuper ad Illustrem Dominationem Vestram per meum, quem isthuc ablegavi, domesticum perscripsi et referri volui, nunc pluribus non agam, ne eadem repetendo ei nimium molestus videar, sperans nihilominus, Illustrem Dom^em Vestram desiderijs meis lubenti animo annuituram, atque ut res optatum finem sortiatur, effecturam. Verum aliud quid incidit, de quo nunc Dominationem Vestram reverenter et obnixe rogandam duxi. Venit hisce diebus huc e Dania quidam Generosi Stemmatis Iuvenis, e splendidissima et antiquissima ROSENKRANTZIORUM familia isthic oriundus, FRIDERICUS nomine, qui Regis per sexennium Cubicularius fuit. Is militiam aliquandiu sequi et in ea se exercere in animum induxit, et primum Serenissimo Principi, Archiduci Austriæ, Domino MATTHIÆ, Sacræ Cæsareæ Maiestatis, Domini nostri clementissimi, fratri, aliquantisper in aula ipsius Celsitudinis humilime inservire cupit, ut paulatim addiscendo mores et consuetudinem earum regionum in bello Ungarico postea inter equitatus exercitum locum oportunum pro se et sibi inservientibus aliquot equitibus obtinere possit. Quare cum dictus ROSENKRANTZIUS mihi non saltem consanguinitatis iure iunctissimus existat, sed et ab intimis in patria nostra eius de caussa per literas rogatus sim, ut, quantum in me est, conatus ipsius promovere laborem, idcirco ad Illustrem Generositatem Vestram confugio atque ab ea quam officiosissime peto, ut illi literas ad Serenissimum Austriæ Archiducem, Dominum MATTHIAM, intercessorias procurare non degravari velit, quo eo facilius et promptius in eius Celsitudinis aulicum servitium recipi et postea in Ungaria contra Turcas militare et suam fortunam experiri queat, sicque virtutis bellicæ laude, ad quam strenue aspirat (utut aliâs non saltem genere clarus sit, sed et in literis bene versatus, simulque Latinæ, Italicæ, Gallicæ et Hispanicæ linguæ, præter Teutonicam et vernaculam, gnarus) ornatior ad suos aliquando redeat, et Patriæ eo magis in posterum usui esse possit. Sed quia de Illustris Dom^is V^æ erga me singulari benevolentia, quam aliâs satis perspectam habeo, nihil addubitem, eam etiam hac in parte meæ expectationi non defuturam confido. Ideoque illam aliâs occupatissimam ulterius remorari desino. Deus Opt. Max. Illustrem Dom^em Vestram quam diutissime sospitem conservet.