|CAP. X.
DE PRIMA LEGIS VIOLATIONE.

Modico postmodum temporis processu, post Legis constitutionem, humani sangvinis insidiator, prosperitatis æmulus, justitiæ & æquitatis osor ac persequutor acerrimus, versutus ille Protoplastorum seductor Satanas, Principalis dignitatis aggressus excellentiam, Legis prævaricationem Regi attentavit persvadere: ut capite veneno infecto, cæteris membris virus suæ corruptionis infunderet. Nam Legis conditor, Rex |videlicet Kanutus, dum adhuc in Anglia pacis tranquillitate potiretur, iracundiæ accensus furore, quendam militem suum exempto mucrone interemptum jugulavit. Unde phalanx universa nimio furore consternata, confluentibus passim legionibus, ad arma concurrere non detrectabat. Verùm cum Regis manus hanc cædem commisisse innotuit, collecto cœtu, quidnam facto opus esset, sollicitâ indagatione perscrutabantur. Ambiguis quippe distrahebantur sententiis, ancipitique fluctuabant judicio, utrùm ob facinoris novitatem capite Princeps plecteretur, an ei competeret indulgentia? Nam si datæ sententiæ Rex subderetur, tanquam acephali & profugi è regione exterminarentur alienâ. Sin autem Regiæ indulgeretur reverentiæ, corruptionis & indulgentiæ exemplum cæteris ansam peccandi |præberet. Universæ tandem cohorti hæc placuit sententia, ut jactato in medio concionis pulvinari Regia majestas procumberet, ibique sententiæ vel indulgentiam vel rigorem præstolaretur. Quo facto, Regem erigentes, ipsi delicti veniam gratiamque indulgent, unanimi confirmatione conclamantes, ut omni de cætero dispensatione semotâ, hujuscemodi transgressionis reus, nullâ in posterum satisfactione, tanti delicti immanitatem expiaret, sed vel capitalem subiret sententiam, vel saltem temperato rigore, ut extorris, profugus, & ab omni militari collegio, cum probroso nuncupationis vocabulo, id est, Nithingsorth, ejectus abscederet.